Pobiegajmy

Chciałabym z Wami podzielić się jedną z moich pasji, a mianowicie sportem. Od zawsze lubiłam ćwiczyć, ale nigdy nie traktowałam tego poważnie. Nie planowałam treningów. Nie zwracałam za bardzo uwagi na jakim etapie znajduje się moja kondycja. Po prostu robiłam to co lubiłam - grałam w koszykówkę, tańczyłam taniec towarzyski, sporadycznie biegałam itd.

Życie studenckie wciągnęło mnie tak, że z czasem zauważyłam fakt, że coraz bardziej brakuje mi aktywności fizycznej. W poniedziałki co prawda miałam wf, po którym nie byłam w stanie dojść na tramwaj, ale to jednak było dla mnie zbyt mało. Wraz z nowym rokiem postanowiłam coś zmienić. Pomysł dotyczący moich planów rozwijał się dość długo, ale brakowało mi punktu odniesienia, dzięki któremu mogłabym zacząć działać. Pewnego zimowego dnia (tak, zimowego, a konkretnie to styczniowego! sama jestem w szoku, że byłam do tego zdolna) postanowiłam pójść do parku i sobie pobiegać. Nie przejmowałam się tym, że jest zimno, że niedawno spadł śnieg, że ludzie dziwnie będą patrzeć. Po prostu się ubrałam i wyszłam. Założyłam słuchawki, włączyłam muzykę i rozpoczęłam swój pierwszy trening. Przebiegłam niewiele, bo moja kondycja nie była w rewelacyjnym stanie. To jednak nie odegrało istotnej roli. Z każdym krokiem, z każdym przebytym metrem czułam, że mogę więcej; czułam, że chce więcej! To było czymś niesamowitym. 

Kiedy nie mogłam już biec dalej, zatrzymałam się i już wiedziałam, że to jest to, czego potrzebowałam. Serce biło mi jak szalone. Endorfiny w moim mózgu urządziły sobie imprezę, a ja z uśmiechem na twarzy wróciłam do mieszkania. To dopiero było coś! Poczułam szczęście - takie najprawdziwsze. To nie była chwilowa poprawa nastroju.  Ja po prostu stałam się szczęśliwa. Uświadomiłam sobie, że mogę dużo więcej, że tak naprawdę to człowiek ogranicza sam siebie. Bo dlaczego na taki krok nie zdecydowałam się wcześniej? Dlaczego myśl o tym, że mogę biegać od siebie tak skutecznie odrzucałam? Dziś jestem sobie wdzięczna, że odważyłam się wyjść, że udało mi się zniszczyć fundament mojego myślenia.

Nie wiedziałam, że moja przygoda z bieganiem stanie się moim uzależnieniem na kolejne długie miesiące. Przez styczeń i luty starałam się biegać trzy razy w tygodniu. Wiadomo, zdarzały się sytuacje, kiedy nie było to możliwe. Uczelnia jednak nie zawsze dobrze wpływa na grafik dnia, a imprez też sobie w tamtym okresie czasu nie żałowałam. Jednak nie poddawałam się! Codziennie jestem lepszą wersją siebie, choć siedem miesięcy temu nie pomyślałabym, że kiedykolwiek coś takiego napiszę.